Spojrzalem na mlodego, przystojnego, inteligentnego mezczyzne, ktorego pewnie szanuje cala ludnosc tego malego swiatka, i zrozumialem, ze nie jest szczesliwy. Ze w mniejszym stopniu niz u nas, ale jednak dziala tu niewidzialna prasa odpowiedzialnosci, zazdrosci i nierownosci. I moze to lut szczescia, a moze absolutnie jego zasluga, ze mimo wszystko jest porzadnym facetem.

– Nie powiedzialbym, ze jestes pechowcem.

Dietrich usmiechnal sie krzywo.

– Przez cale zycie robie nie to, co bym chcial. Rodzinna tradycja. Jesli twoj pradziad rozdal w dniach glodu wszystkie zapasy i uratowal miasto, jesli twoj dziad pierwszy zbudowal zbiornik wodny, jesli twoj ojciec przez czterdziesci lat byl sedzia pokoju, to po tobie rowniez spodziewaja sie… – Zawahal sie.

– Czynow bohaterskich? – podsunalem.

– Nie. Gdyby chodzilo o czyny! Wiesz, jak bardzo chcialbym pojsc z toba do tej wiezy? Ale nie pojde. Wszyscy oczekuja ode mnie pracy. Ze bede tak samo przedsiebiorczy, szczodry, cierpliwy, tolerancyjny i odkrywczy jak moi przodkowie. Ze do szanowanego czlowieka, Ala Dietricha, moze sie zwrocic cale miasto i kazdy czlowiek, jesli zajdzie taka potrzeba. W dodatku musze sie ozenic z madra, biedna i brzydka dziewczyna.

Rozesmialem sie.

– Ciebie to smieszy, a to jest jakby tradycja – niczym legendy prostytutek o zakochanym zolnierzu. Tylko tu wszystko jest naprawde – Dietrichowie zawsze brali sobie madre zony, ale z prostych rodzin. I nieladne.

– Ta dziewczyna z biblioteki jest ladna – rzucilem od niechcenia.

Dietrich zaczerwienil sie i niespodziewanie spytal:

– Napijesz sie wina?

– Pewnie!

Odkorkowal butelke, nalal do kieliszkow czerwonego wina.

– Jest ladna… i do tego pochodzi z bogatej rodziny, spokrewnionej z dynastia panujaca.

– Za to jest madra. Chociaz jeden warunek pozostanie spelniony.

– Glupi jestes, choc z innego swiata – mruknal Dietrich.

Poczulem sie tak, jakbysmy znali sie od lat, i odparowalem:

– Sam jestes glupi. Jestes na swoim miejscu, zgoda. Twoje wyczyny nie polegaja na tym, zeby z bronia w reku leciec na jakas gore, zwlaszcza ze tobie Ludzie-nad-ludzmi nie zrobili nic zlego. Jestes u siebie, ludzie cie szanuja… zasluzenie. Wiec rob to, co nalezy robic. Hoduj pomarancze, zbuduj jakas fabryke, odkryj cos. Macie tu szerokie pole do popisu! Wyposaz jakas ekspedycje – niech gdzies wyruszy, ale nie na brzeg kontynentu, zeby grabic ruiny, tylko dalej! Stworzcie normalne mapy. Bo moze nie jestescie sami w tym swiecie? Jesli nawet wszystkie kontynenty ulegly zagladzie, to wysp jest duzo! Przynajmniej dowiesz sie wreszcie, gdzie jestescie, na Grenlandii czy w Japonii.

Wydawalo mi sie, ze Dietrichowi rozblysly oczy. Czyzby to, co wlasnie zaproponowalem, nigdy nie przychodzilo mu do glowy?

– W otwartym morzu jest niebezpiecznie – powiedzial. – Jedynie czlowiek zdeterminowany poplynalby nie do brzegu, lecz w nicosc.

– U nas byli tacy zdeterminowani, nie uwierze, zeby u was wymarli! Znajdz kapitana Wan Tao, on jest bardzo zdeterminowany i chyba potrzebuje pieniedzy. Poza tym ukradlem mu pietnascie marek – wyznalem w przyplywie szczerosci. – A z drobniakami to nawet wiecej.

Dietrich sie usmiechnal.

– Oddam mu. I dowiem sie, jak bardzo jest zdeterminowany.

– I ozen sie – dodalem. – Nie denerwuj ludzi. Wiesz, do biblioteki rozni przychodza…

– Tak, maluchy albo stare dziady – burknal Dietrich.

– Dzieci moga dorosnac…

– Przestan, dobra? – obruszyl sie Dietrich. – Zachowujesz sie jak moj ojciec!

– A co? Skoro przybywam z przeszlosci, to w jakims stopniu jestem twoim przodkiem i moge komenderowac.

O dziwo, przez dluzsza chwile Dietrich powaznie rozwazal ten argument. Chyba naprawde bardzo szanowal swoich przodkow.

– Owszem – przyznal w koncu – ale tylko pod warunkiem, ze twoja teoria jest sluszna. Wiec nie musisz tutaj… grac starszego brata. Lepiej opowiedz cos o sobie, no, o swoim swiecie.

– A co w nim takiego ciekawego? – Wzruszylem ramionami. – Pracowalem jako sprzedawca, sprzedawalem czesci komputerowe.

– A co to takiego?

Dlugo wyjasnialem, czym jest komputer, i powoli dalem sie poniesc do tego stopnia, ze nawet pokrotce przedstawilem wady i zalety Visty w stosunku do XP oraz wyglosilem wlasny punkt widzenia na odwieczna opozycje Intelu i AMD.

– I ty mowisz, ze to jest nieciekawe? – spytal wstrzasniety Dietrich. – I co, faktycznie chciales zostac sprzedawca komputerow?

– Skad, cos ty… kto by marzyl o zostaniu sprzedawca.

– U nas wiele osob.

– Inna mentalnosc. Studiowalem w instytucie lotnictwa, na wydziale aerokosmicznym. Pewnie, ze to glupota, dziecinne mrzonki. W dziecinstwie wszyscy marza, zeby najesc sie lodow, zostac pilotem albo kosmonauta.

– A co takiego kosmonauta? O pilotach czytalem.

Musialem wyjasnic mu rowniez to.

O dziwo, te wyjasnienia wciagnely mnie jeszcze bardziej. Prosze, w sumie studiowalem trzy lata i myslalem, ze juz wszystko zapomnialem, a okazuje sie, ze to tkwi w pamieci. Mowienie o tym sprawialo mi przyjemnosc i troche bolalo – jak opowiadanie o ukochanej dziewczynie, z ktora niby rozstales sie za obopolna zgoda, ale miedzy wami pozostaly niedomowienia.

– I ty mowisz, ze wasz swiat jest nieciekawy?! – zawolal Dietrich. – Lataliscie na Ksiezyc i chcieliscie leciec na Marsa! Wasz swiat mozna obleciec w ciagu jednego dnia, a ty mowisz, ze jest nieciekawy?!

– Widac to kwestia przyzwyczajenia, dla nas to wszystko jest banalne.

– Ale z was idioci – zawyrokowal Dietrich. – Komputery, samoloty, rakiety… Ksiezyc.

Pokrecil glowa i dolal sobie wina. To bylo dobre wino, pewnie z wlasnych winnic, a do tego trzymane w piwnicy w wielkich beczkach.

– Robi sie bardzo pozno – powiedzial z zalem Dietrich. – Przegadalbym z toba cala noc, ale pewnie rano bedziesz chcial isc do wiezy?

– Tak.

– No to musisz sie wyspac.

Najwyrazniej mial swietnie rozwiniete poczucie odpowiedzialnosci.

– Dobrze. – Dopilem wino i wstalem. – Dziekuje… za karabin i w ogole.

– Odprowadze cie jutro kawalek – powiedzial Dietrich. I z pasja zawolal: – Gdybys ty wiedzial, jak bardzo chcialbym pojsc tam z toba!