Michail odwrocil sie do mnie, pocierajac policzek. Pochwycilem jego spojrzenie i zrozumialem, ze gdybym nie wszedl, on uderzylby Nastie.

– Co pan tu robi? – zapytal zimno Michal.

– Czyzbym musial sie panu tlumaczyc?

Nie zdejmujac butow, przeszedlem po mekkiej wykladzinie i usiadlem w fotelu. Wciagnalem nosem powietrze – pachnialo jakims jedzeniem, i to bardzo smacznym. No i skad mi sie wziela taka zarlocznosc? Czyzby skutki zranienia?

– Nastiu, tak sobie nagle pomyslalem, ze wstapie. Nie masz nic przeciwko?

– Oczywiscie, ze nie – odparla. – Zrobic ci drinka?

– Gin z tonikiem.

– Saphir, Beefeater, Gordon? – zapytala Nastia tonem doswiadczonego barmana.

– Nie wiem… – Zawahalem sie. – Wszystko brzmi tak kuszaco… Michail, co pan proponuje?

Na twarzy biznesmena zagraly miesnie. Pomyslalem, ze przypomina teraz Hipolita z Ironii losu, ktory nagle odkryl, ze doktor Zenia goli sie jego maszynka.

– Saphir oczywiscie – powiedzial Michail. – Wszystkiego dobrego, celniku. Wszystkiego dobrego, Nastiu.

– Na razie – rzucila Nastia lodowatym tonem. Otworzyla drzwi lodowki i zagrzechotala butelkami.

Michail odstawil szklanke, odwrocil sie i poszedl do wyjscia. Juz przy drzwiach stanal i powiedzial sucho:

– Prosilbym cie, zebys wiecej do mnie nie dzwonila. Nie chce miec nic wspolnego… z terrorystami. Teraz rozumiem, ze zostalem wykorzystany.

Trzasnely drzwi. Wzruszylem ramionami. Calkiem niezle wyszedl. W miare godnie. Gdyby zawolal „dziwka” czy „histeryczka”, zabrzmialoby to glupio i nie na miejscu. A tak… w jego slowach byla czysta prawda.

– Mieszkanie trzeba bedzie zostawic – powiedziala w zadumie Nastia. – Jest na Michaila… Zreszta, tu jest taki czynsz, ze i tak nie dalabym rady. Wykorzystala, tez cos!

– Co sie obrazasz, przeciez on ma racje – powiedzialem. – Wykorzystalas?

Nastia zerknela na mnie spode lba. Wrzucila do szklanki lod i zapytala:

– A czemu cie to interesuje?

– Moze chce sie dowiedziec, czy go kochalas, czy nie?

– A czy on mnie nie wykorzystal? – Nastia podala mi szklanke i usiadla na wysokim stolku przy barze. – Po co przyszedles?

– Przeciez mowie, przechodzilem i pomyslalem, ze wstapie.

– No, no…

– Bylem u rodzicow – wyznalem niespodziewanie. – Nie poznali mnie. Sa teraz sami. Bylem jedynakiem. Ojciec sie postarzal…

Nastia odstawila szklanke i popatrzyla na mnie.

– Nie martw sie, Kiryl.

– Probuje.

– Pomysl: jednak zyja. A moja mama umarla dwa lata temu. Ojciec pije. Nic nie moge zrobic, nie chce mnie sluchac. Misza ciagle obiecywal, ze umowi sie z lekarzem funkcyjnym, ale cos nie wychodzilo. I teraz juz nie wyjdzie na pewno.

– On wroci – powiedzialem z udawanym przekonaniem w glosie. – Na pewno.

– Nie, Kiryl. On sie przestraszyl. Wyjasnili mu, ze jestem zwiazana z podziemiem, dzialajacym przeciwko funkcyjnym w roznych swiatach. Milo, ze nas tak powaznie oceniaja.

– Illan jest w Moskwie – oznajmilem. – U mojego przyjaciela.

– Wiem, dzwonila. Kiryl, co z nami bedzie?

– W sensie?

– Przeciez funkcyjni nas wysledza?

– Wysledza. Nastiu, mysle, ze jesli ty i Illan zrezygnujecie ze swoich idei…

– No?

– To zostawia was w spokoju. Rozmawialem… w zasadzie tylko o tobie. Ale sadze, ze Illan tez by nie ruszyli.

Nastia skinela glowa, ale nic nie powiedziala.

– Ty i Illan mialyscie racje co do Ziemi-jeden – mowilem dalej. – Bylem tam.

– Piate drzwi? – ozywila sie.

– Tak. To swiat, z ktorego przyszli funkcyjni. Cala reszta to ich poligony doswiadczalne. Badaja, co sie stanie, jesli stworzy sie swiat teokracji, swiat z niewolnictwem, swiat rozwiniety technologicznie, swiat bez panstw. Tylko to ich interesuje, nic wiecej od nas nie chca. Mozemy zyc spokojnie. Mozemy wybrac sobie te Ziemie, ktora podoba nam sie najbardziej, i zamieszkac tam.

– Jakos tak wstyd. – Nastia usmiechnela sie niewyraznie.

– Cierpisz na nastoletni maksymalizm – zawyrokowalem. – Myslalby kto, kroliki doswiadczalne. Prawdziwa wolnosc i tak jest niemozliwa. Ktorys z wielkich powiedzial, ze nie mozna zyc w spoleczenstwie i byc od niego wolnym.

– Lenin to powiedzial.

– I mial racje. Nawet Robinson byl wolny tylko do czasu pojawienia sie Pietaszka. – Upilem lyk drinka. – Ale masz racje, mnie tez jest strasznie nieprzyjemnie. I przy okazji, na Ziemi-jeden do mnie strzelali. Bylem ranny i omal nie wykorkowalem.

– Tak? – Nastia popatrzyla na mnie podejrzliwie.

– Nasze rany szybko sie goja. Innymi slowy, mam z tymi bydlakami na pienku… i nie zamierzam z nimi wspolpracowac. Ale walczyc z nimi nie mozemy. Te wasze glupie, szczeniackie ataki. I czym sie one konczyly? Tym, ze zabilem tamtych chlopcow! A nawet gdybyscie porwali mnie, Feliksa albo Chaja, czy kogo tam jeszcze… Co by to dalo? Przyszliby funkcyjni z Ziemi-jeden i zrobiliby nowych policjantow. Natarliby wam uszu – jednych do Nirwany, a innych na przemial.

Nastia potarla dzieciecym gestem kolano i zapytala:

– Czyli ty z nimi nie walczysz?

– Nie. – Pokrecilem glowa. – Wiesz, jak to jest, rzemieniem obucha nie przebijesz. Ja pasuje. Mam zamiar pracowac w swoim punkcie celnym. Przez okno Ziemi-jeden bede wylewal pomyje i pokazywal obrazliwe gesty, dopoki im sie nie znudzi i nie zaleja wiezy betonem od gory do dolu. I… jesli chcesz… mozesz u mnie zamieszkac.

– Co to ma byc, delikatna sugestia, zebym zostala twoja utrzymanka? – prychnela Nastia. – Wygladam na dziwke, tak?

– Nie. Podobasz mi sie.

– Dzieki za dobre slowo. Nie!

– Co: nie?

– Moja odpowiedz brzmi: nie! Nie mam zamiaru siedziec jak mysz pod miotla! Ja i Illan bedziemy walczyc. Niewazne, czy nam sie uda, czy nie! Lepiej umrzec, stojac, niz zyc na kolanach!

Zabrzmialo to smiesznie i naiwnie, ale szczerze. Westchnalem. Wygladalo na to, ze jej nie przekonam. I w tym momencie uslyszalem:

– I po co tak, dziewczyno…?

Powtorzylem blad Nastii i Michaila – drzwi wejsciowe pozostaly otwarte, z czego skwapliwie skorzystal nieproszony gosc.

Mezczyzna mogl miec czterdziesci lat. Wygladal niepozornie – ciezki, w okularach o grubych szklach, z wyrazna lysina. W rekach sciskal mokry kapelusz. Jak czesto widuje sie na ulicach mezczyzn w kapeluszu? Zwykly szary garnitur byl mokry od deszczu, ublocone buty i zle zawiazany krawat dopelnialy obrazu. Tak wygladaja nauczyciele z gatunku starych kawalerow, mieszkajacy z mama i monotonnie gledzacy uczniom o znaczeniu postaci Bazarowa * i Oblomowa **.

Ale ten mezczyzna nie byl nauczycielem. Byl funkcyjnym.

– Kim pan jest? – Nastia zerwala sie z taboretu. – Co to ma byc, dzien otwartych drzwi?