Obudzilem sie dopiero kwadrans po jedenastej, w dodatku nie byla to zasluga cierpliwie piszczacego telefonu, a lizacego mnie Keszju. W mieszkaniu ziab: kaloryfery ledwo cieple, no i zostawilem w kuchni otwarte okno, zeby sie przewietrzylo. Zamknalem okno, nalalem psu swiezej wody, nasypalem zdrowej karmy. Keszju wcale sie nie ucieszyl, pewnie rodzice podsuwali mu niezdrowe i smaczne kaski ze swojego stolu.

Keszju niechetnie jadl sniadanie, a ja wzialem prysznic, z przyjemnoscia splukujac z siebie resztki snu. Japonski mietowy szampon obudzil mnie ostatecznie. Zajrzalem do kuchni, gdzie juz zrobilo sie cieplej, wyjalem z lodowki skamieniala ze starosci kielbase, odrabalem kilka plasterkow i zjadlem, popijajac herbata. Na kawe nie moglem juz patrzec.

Za dwadziescia dwunasta napisalem krotki list do rodzicow – na wszelki wypadek. O tym, ze ze mna wszystko w porzadku, ale musialem nagle wyjechac i niepredko wroce. Potem szybko wyszedlem z psem na krotki spacer przed sama klatka i zarobilem niechetne spojrzenie sasiadki Galiny Romanownej, wracajacej ze sklepu. Co poradze, taka ze mnie swinia… Rozdraznione skomlenie Keszju, ktory liczyl na porzadny spacer, zdenerwowalo mnie znacznie bardziej.

A gdy wepchnalem go do mieszkania, pies nagle zamilkl i popatrzyl na mnie z takim smutkiem, ze wrocilem, przykucnalem, wytargalem go za uszy i powiedzialem, ze jest najlepszym psem na swiecie. I ze na pewno do niego wroce. A w kazdym razie bardzo sie bede staral.

I przy okazji wlozylem pod kurtke noz, o ktorym na smierc zapomnialem.

Za trzy dwunasta przecisnalem sie przez znajoma dziure w ogrodzeniu przedszkola i wszedlem na podworko. Prowadzila tam jedna jedyna brama, niegdys zamknieta krata, ktora dawno temu zerwali z zawiasow miejscowi zule.

Kotii jeszcze nie bylo.

To dobrze, nie wypadalo sie spozniac. Ja mam do przejscia jedno podworko, a on musi sie teleportowac z Tybetu.

Obszedlem wybetonowany placyk, posiedzialem na malej laweczce, popatrzylem na mala zepsuta hustawke i niewysoki slup z koszem do koszykowki. Pierscien byl odlamany, na tablicy ktos namalowal straszliwa gebe i napisal: „Borys to glopek”. Pomacalem „o”, popatrzylem na palec i prychnalem. Malo przyjemne miejsce zabaw dla dzieci. Za to dla zuli w sam raz, nic dziwnego, ze po katach walaja sie rozbite butelki, pogniecione plastikowe kubeczki i cale stosy wypalonych do filtra petow. Ja tez zapalilem. Pierwszy poranny papieros, nawet mi smakowal…

Rozlegl sie slaby trzask.

Odwrocilem sie i popatrzylem na stojacego na srodku podworka Kotie.

Wygladal bardzo stylowo.

Mial na sobie jakis nieznany mundur: biale wyprasowane spodnie ze zlotym sznurem na szwach, cos w rodzaju frencza, tez ozdobionego zlotym sznurkiem, spod poly wystawala pochwa. Okularow oczywiscie nie zalozyl.

– Pal sobie, pal – powiedzial Kotia, gdy juz mnie zobaczyl. – Ja poczekam.

Skinalem glowa, pospiesznie dopalajac papierosa. Zdeptalem niedopalek, wstalem, otrzepalem dzinsy i podszedlem do Kotii, ktory stal trzy metry ode mnie.

– Efektownie wygladasz – powiedzialem.

– Na poczatek chcialem dac ci kilka rad – rzekl Kotia. – Po pierwsze. Postaraj sie szybko pogodzic z tym, ze twoi przyjaciele i krewni umra przed toba. My zyjemy duzo, duzo dluzej, nawet jesli bedziesz prowadzal swoich bliskich do lekarzy-funkcyjnych. Po drugie. Raz na dziesiec-dwadziescia lat zorganizuj sobie wakacje, pol roku, rok… W innym swiecie, na cudzej wojnie, romantycznej i staromodnej. Weroz swietnie sie do tego nadaje. Przy okazji, to mundur wyspiarskiego panstwa-miasta Fald, polecam. Po trzecie. Nie mozesz zawsze byc tylko soba. Wymysl sobie od czasu do czasu nowa biografie i sprobuj sam sobie uwierzyc. Zzyj sie z nia, tak, zebys mial ja we krwi, zebys sam w nia wierzyl. Mnie sie udawalo. W przeciwnym razie wyrosna ci na plecach skrzydla, do reki przyrosnie miecz i przestaniesz byc czlowiekiem. Po czwarte, ucz sie poslugiwania najrozniejszymi rodzajami broni. Od kordzika do… no nie wiem, co tam gdzie powymyslali… do lasera bojowego.

– Po co? – zapytalem.

– Po to.

Kotia nie poruszyl sie, tylko jego reka zesliznela sie w dol, a w niej jakby znikad pojawil sie dlugi ostry kindzal. Szybki wymach i srebrzysta blyskawica przeszla nad moja glowa.

Odwrocilem sie.

Rekojesc kindzalu (a moze kordzika?) sterczala z oka namalowanego na desce „Borysa”.

– Nie bede z toba walczyl – oznajmil Kotia. – Niestety, nie jestem swiety i gdyby ulozyc tu wszystkich tych, ktorych zabilem, nie wystarczyloby dla nas miejsca. Ale nie bede, z toba walczyl. I to jeszcze na noze… Smieszne. Przyszedlem, zeby cie zabic, ale… podjalem decyzje.

– Pozer z ciebie, Kotia – powiedzialem – Farba na tablicy jest jeszcze swieza. Sam to namalowales rano, po naszej rozmowie. A to „o” to juz w ogole przegiecie.

Kotia machnal reka zirytowany.

– No i dobrze. Co cie to obchodzi? Powiedzialem: nie bede walczyl. A jesli utrace funkcje, stane sie zwyklym czlowiekiem i wkrotce umre… i dobrze!

Wyjalem i podrzucilem na reku swoj noz… a potem odwrocilem sie i rzucilem. Ostrze przebilo drugie oko Borysa.

– Tak naprawde – powiedzialem – wcale nie wiadomo jak by sie to skonczylo. Znajduje sie stanie niestabilnym. Jestem chodzacym lokalnym chronoklazmem, czlowiekiem, ktorego wyrwali z jego swiata, ale swiat nagle zaczal protestowac. Wiec nie musisz mi truc. Mam dla ciebie inna propozycje.

– Jaka? Powiesz, ze jestes gotow odejsc z naszej Ziemi? Kiryl, nigdy w zyciu w to nie uwierze! I nie chodzi mi o to, ze nasza Ziemia tak ci sie podoba, ty po prostu jestes strasznie uparty, nie znosisz, gdy ktos cie do czegos zmusza.

– Zalozmy, ze nie odejde z Ziemi. Ale nie chce zajac twojego miejsca. Jestem w trakcie podejmowania decyzji… i teraz wlasnie ja podejmuje.

Zdjalem z palca kolko – ostatni fragment mojej wiezy – i rzucilem je na ziemie.