zapuszczonego.

Postawilem karafke na kaloryferze, wyplulem trawke i popatrzylem na drzwi wind. Na jednej przymocowana tasma klejaca kartka glosila: „Nie dziala, majster bedzie jutro”. Kartka wygladala tak, jakby wisiala tu ze trzy dni.

Ciekawe, ktora moze byc godzina?

Za oknami ciemno, ale slychac glosy, szczekanie psow… Pewnie jedenasta w nocy, pora wieczornego wyjscia z psami na moskiewskie podworka.

Wiedzialem, gdzie jestem, w koncu w tym bloku spedzilem cale dziecinstwo. Na trzecim pietrze ja i moj kolega z klasy, Wowka, wypalilismy pierwszego papierosa. Zgodnie uznalismy, ze papierosy to straszne swinstwo, ale musimy byc dorosli. A po osmej klasie ja, on i jeszcze dwie dziewczyny wypilismy butelke parszywego slodkiego szampana. Wtedy po raz pierwszy sie calowalem, najpierw z Masza, potem z Lenka. Bylo zabawnie i nie wiadomo dlaczego kompletnie aseksualnie.

Podszedlem do skrzynki na listy, podwazylem drzwiczki i otworzylem je bez klucza. Wyjalem nowy numer „Komsomolki” (ojciec uparcie prenumerowal gazete, zamiast kupowac ja w kiosku, jak wszyscy normalni ludzie), reklamowke supermarketu „Grosik” i ulotke z propozycja podlaczenia sie do Internetu przez „Korbina-telekom” po cenach promocyjnych. Poszukalem wzrokiem kartonu, ktory zawsze tu stal i do ktorego wrzucalo sie te smieci, nie znalazlem i musialem wsunac ulotki do kieszeni. Sciagnalem dzialajaca winde i wjechalem na siodme pietro. Postalem chwile przed drzwiami, nasluchujac, a potem zadzwonilem.

Keszju zaczal ujadac, wypelniajac swoja funkcje.

Szczeknely zamki. Zamki maja prosta prace… polykaja klucz, sprawdzaja, czy to ten, przekrecaja… Zeby ludzie tak mogli…

– Kiryl? – Ojciec stal w drzwiach w samych majtkach i podkoszulku. – Czemus nie uprzedzil? Wchodz, synu!

Keszju wypadl na schody, zaczal skakac, wzialem go na rece i wszedlem.

– Ales sie wystroil. – Ojciec obejrzal mnie uwaznie. – Na Ukrainie sobie dzinsy kupiles?

– Tak, wyszlo taniej – powiedzialem, zdejmujac buty. Keszju skrupulatnie lizal mnie po twarzy, od czasu do czasu prychal niezadowolony.

Ojciec demonstracyjnie pociagnal nosem:

– Piles?

– Odrobine, w pociagu.

Pojawila sie mama w szlafroku i od razu powiedziala:

– Jak ty wygladasz! Schudles! Zjesz cos?

– Juz jadlem. – Stalem, patrzac w zadumie na rodzicow. – Zaraz ide, przyszedlem tylko po Keszju. Pozyczycie mi na taksowke? Nie zdazylem wymienic pieniedzy, a wszystkie kantory zamkniete.

– Cos ty, Kir, nawet herbaty sie nie napijesz? – oburzyla sie mama. – A moze u nas przenocujesz? Wodka od ciebie jedzie…

– Wszystko w porzadku, mamo – zaprotestowalem. – No dobrze, napije sie herbaty, tylko szybko.

Mama poszla do kuchni, niezadowolona, mruczac cos pod nosem, ojciec przygladal mi sie uwaznie.

– Zmieniles sie, Kiryl.

– Cos nie tak?

– Jakbys wydoroslal…?

– Tato, ile mozna doroslec, nie mam dziesieciu lat! Moze sie postarzalem?

– Oczy masz powazniejsze. – Ojciec westchnal, biorac ode mnie gazete. – Chodzmy na herbate. Wpadasz raz na trzy dni…

– Trzy dni? – powtorzylem tepo.

– No a kiedy jechales do tego swojego Charkowa? Trzy, nie, cztery dni temu. Tym bardziej. A wiesz, jak matka teskni.

– Cztery dni… – powiedzialem w zadumie. – Ciagle w podrozy, czas plynie inaczej. Wydawalo mi sie, ze bardzo dlugo was nie widzialem…

Herbata byla swiezo zaparzona, dobra. Mama nigdy nie robi ekspresowej, zaparza w czajniczku. Mowi, ze ekspresowa pachnie papierem. Poslusznie pilem herbate, jadlem jakis mdly torcik… Keszju polozyl sie przy moich nogach, wsunal nos w moje skarpetki, kichnal niezadowolony, ale nie opuscil posterunku.

– No i co, masz teraz dziewczyne w Charkowie? – rzucil mimochodem ojciec. Pewnie sie nad tym zastanawiali, gdy ja ni z tego, ni z owego (w ich rozumieniu) nagle wyjechalem z Moskwy, zostawiajac im na glowie psa.

– To nie dziewczyna, raczej towarzysz bojowy. – Usmiechnalem sie krzywo.

Mama, ktora do tej pory obserwowala mnie czujnie – czy nie jestem za bardzo wstawiony i czy nie polozyc mnie na kanapie w salonie – wzdrygnela sie.

– Co to za towarzysz bojowy? Czys ty sie czasem nie zwiazal z jakimis nieformalnymi organizacjami?

Zakrztusilem sie herbata.

W pewnym sensie mama trafila w dziesiatke.

– Alez nie, mamo. To tylko taki zwrot.

– Daj chlopakowi spokoj – wtracil sie ojciec. – Nasz syn nie jest glupi, nie ma instynktu stadnego. Jak bedzie chcial, to opowie. Mlodosc…

Dopilem herbate, wstalem i zapytalem zalosnie:

– To jak? Dacie na taksowke?

– Damy – odparl ojciec. – A moze jednak zostaniesz? Mam koniak, napilibysmy sie po kieliszku…

– Danila! – W glosie mamy zadzwieczal metal. – Co to znowu za libacje w srodku nocy?

– Jako lekarz twierdze, ze kieliszek koniaku przed snem…

– On juz dzis swoj kieliszek wypil! Kiryl, zaraz dam ci pieniadze. A moze cie odprowadzic? Albo wezwac taksowke?

– Mamo, jest ze mna Keszju, kto by napadl na czlowieka z takim wscieklym ochroniarzem! A taksowka… To juz lepiej zlapie na ulicy, wyjdzie dwa razy taniej.

O dziwo, wzmianka o Keszju uspokoila ich, chociaz jego glowny sposob obrony swojego pana polegal na zalizaniu wroga na smierc.