– Moj! Co, ja swojego psa nie poznam? To tylko dla obcego one wszystkie sa takie same.

Radiotelefon Dawydowa znow zapiszczal.

– Powodzenia – burknal sucho sierzant, jakby doszedl do wniosku, ze za bardzo sie spoufalil. Nacisnal guzik windy. – Prawda zawsze wyjdzie na jaw.

– Do zobaczenia – powiedzial bez sensu gliniarz, ktory kiedys pracowal na budowie.

Weszli do windy, zaczepiajac sie lufami automatow i zupelnie tego nie zauwazajac. Tak wlasnie dochodzi do nieszczesliwych wypadkow.

– Kiryl, moze wejdziesz, wypijesz setke? – zapytal Piotr Aleksiejewicz. – Wygladasz jak trup.

Pokrecilem glowa.

– Upic to ja sie dzisiaj na pewno upije, ale jeszcze nie teraz.

– Masz gdzie przenocowac?

– Mam… chyba. Jesli u rodzicow nie sa teraz zameldowani jacys tadzyccy uchodzcy.

Piotr nawet sie nie usmiechnal.

Ja tez pomyslalem, ze w moich slowach nie ma nic smiesznego. Uscisnalem dlon sasiada i sciagnalem winde.

– Jakby co, to zawsze powiem, ze tu mieszkales – powiedzial jeszcze Piotr. – I corka potwierdzi, i zona…

Zarejestrowalem to „mieszkales”, chociaz sasiad pewnie nie przydal temu zadnego znaczenia.

W mieszkaniu rodzicow nie bylo ani tadzyckich uchodzcow, ani bezczelnych brzydkich kobiet. Wyjalem z lodowki paczke zamrozonych parowek i kiedy sie gotowaly, podlalem kwiaty. Kwiatki mialy szczescie: wprawdzie obiecalem rodzicom, ze bede przyjezdzac, ale ciagle nie moglem sie zebrac.

A moze to wszystko wina kwiatow? Przeciez posiadaja wspolny roslinny rozum, wladaja pradawna magia…

Zachichotalem i poszedlem zjesc parowki. O dziwo, nastroj nie siadl mi ostatecznie, przeciwnie, poprawial sie z kazda minuta.

Odebrali mieszkanie? A guzik. Nikt mi go nie odbierze. Znajda sie papiery, swiadkowie, odpowiedni ludzie w prokuraturze, zeby „wziac sprawe pod kontrole”. W koncu moj ojciec cale zycie pracowal jako ginekolog, i to calkiem niezly, przeszlo przez niego sporo kobiet-sedziow i zon sedziow. Pomoga. W naszym kraju racje ma nie ten, kto ma racje, lecz ten, kto ma wiecej przyjaciol. A ja i racje mam, i kontakty sie znajda.

Za to potem bedzie co wspominac!

Uspokajajac sie w ten sposob, wyjalem z lodowki butelke wodki, wypilem setke pod parowki i schowalem butelke z powrotem. Nie mialam zamiaru upijac sie w samotnosci. Ale za to pogadac przy butelce z madrym czlowiek, odprezyc sie… o, to chetnie.

Wzialem telefon i uwalilem sie na kanape. Do kogo by sie tu wprosic albo, jeszcze lepiej, kogo zaprosic do siebie? Kogos takiego, zeby rozmowa nie zamienila sie w pijacki belkot o niczym.

I wtedy zadzwonil telefon.

– Halo? – spytalem czujnie. Nie daj Boze rodzice wpadli na pomysl, zeby zadzwonic do mnie do domu i natkneli sie na te… lachudre.

– Kiryl? – rozlegl sie radosny glos. – Wreszcie cie znalazlem! Komorka wylaczona, w twoim mieszkania Anka sie drze, ze ty tam nie mieszkasz… Co ty, zwariowales, mieszkanie jej zostawiles i odszedles?

– Anka? – zapytalem, wyjmujac komorke. Cholera, faktycznie padla, a ladowarka zostala w mieszkaniu.

– No a kto? Jakas baba…

Wszystkie kobiety na swiecie Kotia dzielil na baby i dame. Baby to wszystkie osoby plci zenskiej. Dama to ta baba, w ktorej w danej chwili byl zakochany.

– Kotia, nie plec – poprosilem. – Tu sie takie rzeczy dzieja… Potrzebuje twojej rady.

– A ja twojej! – zawolal radosnie Kotia.

Kotowate byly mu zupelnie obojetne, ale nie darzac sympatia swojego zapisanego w metryce imienia „Konstanty” chetnie reagowal na Kotie albo Kotka. Zwykle takie przezwiska przyklejaja sie do wielkich, niezgrabnych chlopow, traktujacych je z ironia – ale Kotia byl wyjatkiem. Niewysoki, szczuply i zwinny, nie Quasimodo i nie Apollo, Kotia mial po prostu urok i wdziek. Wielu amantow, ktorzy probowali razem z nim poderwac jakies dziewczyny, ze zdumieniem spostrzegalo, ze najladniejsza niezmiennie wybierala Kotie. „Mozna po prostu Kotek” – mowil z usmiechem podczas zawierania znajomosci i wcale nie brzmialo to manierycznie czy falszywie.

– Przyjezdzaj – powiedzialem. – Do rodzicow. Adres jeszcze pamietasz?

– Pamietam. – Kotia sklesl. – Sluchaj, ja tu mam pilna robote, musze artykul wykonczyc, to jakies dwie godziny pracy. Przyjedz ty, co?

– A twoja dama nie bedzie miala nic przeciwko? – zapytalem.

– Wszystkie baby to suki – powiedzial z przygnebieniem Kotia.

Jasne. Kolejna dama przeszla do kategorii bab, nie zdolawszy zaobraczkowac mojego ruchliwego przyjaciela. A nowa jeszcze sie nie pojawila.

– To przyjade – westchnalem. – Ale zebys wiedzial, jak mi sie nie chce odrywac od kanapy…

– Mam dobry koniaczek – zatrajkotal Kotia. – Wazki argument, co?

– Do licha z twoim koniaczkiem… Dobra, zaraz przyjade. Co zabrac?

– No przeciez na pewno sam najlepiej wiesz – powiedzial Kotia. – Wszystko, co chcesz, oprocz bab!

I tak sie stalo, ze pozbawiony mieszkania pojechalem pic z przyjacielem. Typowy rosyjski wariant rozwoju wydarzen, nie nalezalo sie spodziewac niczego innego.