- Гэта не выпадкова, - сказала Гертруда. - Наш Густаў, калi выбiраў месца для лагера, сумысля падумаў аб блiзасцi да гэтага маёнтка. Тут жа яшчэ адно: маёнтак вялiкi, а тутэйшых людзей асталося мала, дзе яны падзелiся, невядома, хаты пустуюць...
- Яны паразыходзiлiся па лясах i пасталi бандытамi.
- Дык у першыя гады, пакуль вайна, маёнтак будзе трымацца на рабоце забраных у лагер.
- Тым больш я тут доўга буду.
- I я так думаю. Учора, калi мылi падлогу, адна дзеўка так на мяне паглядзела, што я пакiнула верыць майму сыну, якi кажа, што над тутэйшым народам трэба павесiць меч, i ён уверуе, што гэта тая праўда, да якой ён сам павiнен iмкнуцца. Божа мой, я не думала, што мне ў мае гады прыйдзецца быць так далёка ад Германii i перажываць такую трывогу. Усё жыццё мы марылi мець маёнтак у самой Германii. Дзiўна сказаць, але мой Густаў на тую яшчэ, першую, вайну пайшоў ахвотна. Ён быў радавы. Мы былi арандатарамi. На той вайне ён меў ужо каштоўнасцей на цэлы маёнтак. Але ён не вытрыманы чалавек. У хваробе ён даў дурную волю сваiм пачуццям i аддаў чорт ведае каму вялiкае багацце. Праз усё жыццё я казала яму, што ён зрабiў злачынства перад Германiяй. Ён гэта i сам разумеў. Ён праклiнаў той свой душэўны парыў. Калi з'явiлася вучэнне фюрэра аб заваёве Германiяй свету, ён быў адным з тых першых, што ўбачылi тут адлюстраванне сваiх асабiстых думак. Гэта ўжо не быў парыў. Наш Густаў з маладых год пачаў рыхтавацца да змагання за ўвесь свет для Германii. Усё прайшло, як сон. Божа, наш Густаў не будзе арандатарам! Але чаму я сама не свая! Наш маёнтак не ў Германii, а так далёка. Мы яшчэ не прычакаем, пакуль тут стане карэнная Германiя.
Яна падышла да акна i стала глядзець у яго. Вiдно было поле, вялiкi абшар з рэдкiмi дрэвамi i на даляглядзе сiнiя iстужкi лясоў. Вiдно было з другога паверха, як у адным месцы сыходзяцца ў вузел палявыя дарогi i непадалёку вiдно ў лагчыне мястэчка. Гертруда яшчэ не асвойталася тут. Яна не ведала нi назваў, нi iмёнаў, не трымала ў памяцi яшчэ анiводнага твару сярод тутэйшых людзей. Часамi смутак сцiскаў ёй грудзi. Як вялiкага свята, яна заўсёды чакала тых дзён, калi прыязджаў сюды Густаў, яе сын i ваенны начальнiк тутэйшай акругi. Ён заязджаў сюды даволi часта. Ён ведаў трывогi i сум свае мацi, ён быў ёй добрым i ласкавым сынам. Гэта быў дзейны чалавек i практычны работнiк. У яго акрузе былi чатыры канцэнтрацыйныя лагеры, i ён сам займаўся iмi. Дзеля iх ён нават зрабiў змены ў агульным для лагера рэжыме. Туды, пад Вялiкае скрыжаванне, былi напады на гарнiзоны i транспарты, тут жа было чамусьцi спакойна, i вышэйшае начальства лiчыла гэта заслугай Густава Шрэдэра. I ён, нiколi нiчым не выхваляючыся, чакаў таго часу, калi стане на паўкрока блiжэй да свайго фюрэра. Ён да таго любiў дакладнасць i завяршэнне ўсялякай справы, што два разы сам прыязджаў у лагер на 'Перабродскай Злыбядзе' i на свае вочы бачыў, як на зямлi ляжаць людзi каля агароджы i навокал бочкi на колах. Што ж да яго мацi, то яна нават i ўяўлення не мела, што гэта такое канцэнтрацыйны лагер. Яна толькi ведала тую праўдзiвую сапраўднасць, што там многа людзей, якiя робяць усялякую работу, калi iх на гэта выганяць...
Перабродскi канцэнтрацыйны лагер меў такi выгляд. Гэта было месца поблiзу тарфянога балота з куп'ём i наводдалек ад невялiкага лесу. А з двух бакоў было поле. Вялiкая прастора была абгароджана калючым дротам, навокал гэтай агароджы стаялi вартавыя салдаты. У адным месцы, ад поля, праз якое тут жа праходзiла дарога, на метраў дваццаць агароджы не было, i гэта было штосьцi накшталт уезду i ўваходу ў лагер. Тут не было анiякага будынка, i толькi на полi за агароджай стаяў барак з дошак, дзе жылi салдаты i адкуль проста з парога iшла пратаптаная сцежка ў дробнае мястэчка, схаванае тут жа ў лагчыне. У сярэдзiне агароджы трава была вытаптана, а больш як на палавiне плошчы засыпана пяском невядома дзеля чаго. Гэта было распараджэнне самога начальнiка акругi Густава Шрэдэра маладзейшага. Некалькi тыдняў забраныя ў лагер людзi насiлi на сабе ў торбах, хустках i ў дапасаванай да гэтага сваёй адзежы пясок з поля i засыпалi траву быццам бы для гiгiенiчнасцi. Людзей тут было то менш, то больш. Быў момант, калi тут было забраных пад дзесяць тысяч. Iх усё адпраўлялi кудысьцi на работу. Цяпер тут было людзей пад дзве тысячы. У агароджы, насупраць уезду ў лагер, стаяла пустая бочка на колах. Раз на дзень забраныя па чарзе прывозiлi сюды ў бочцы ваду з рачулкi i ставiлi бочку на гэтае месца. Хто першы дабiваўся, каб хапiць сабе ў бляшанку з-пад кансерваў вады, той мог лiчыць сябе шчаслiвым. Месца навакол бочкi было, вядома, самым зручным, каб дастаць вады. Таму, хто ўжо раз заняў сабе тут месца, той i не сыходзiў з яго тыднямi, каб захаваць яго за сабою. Тут так было густа людзей, што ляжаць не было месца. Тут людзi толькi сядзелi. Тут былi толькi здаровыя, што мелi сiлу, каб заўладаць тут месцам. Хворыя ляжалi на пяску глыбей у разлегласць, хворыя на крываўку асобна, блiжэй да агароджы. Аслабелыя, але не хворыя - на траве. Ночы цяпер стаялi зорныя i прыхаладалыя, i да самай ранiцы чулiся тут: моцны шэпт, кашаль, стагнанне, божканне, моцная малiтва таго, хто ўжо не верыў у Бога, i моцная знявага Бога з вуснаў таго, хто датуль шчыра верыў у яго. Ранiцаю сонца высушвала слабую восенную расу, i над хворымi яшчэ пачыналi раiцца мухi. Чуўся крык i каманда. Прыносiлi тую вечную ва ўсiх турмах, катаргах i арыштных месцах страву, што пры ўсiх уладах i рэжымах завецца 'баланда', незалежна ад таго, цi там на вядро вады прыходзiцца бурак цi бульбiна. Усе прывыклi ўжо, што той, каго забiралi адсюль на работу, больш сюды не варочаўся. А цi на благое гэта, цi на добрае, кожнаму нельга было нават i падумаць, а нi то што каб ведаць. Спачатку выгараджаная лагерная плошча была меншая, пасля яе пашырылi, i ад старое агароджы асталося некалькi слупоў без дроту. Прыткнуўшыся галавою да аднаго з гэтых слупоў, тут ужо трэцi тыдзень ляжала Лукашэвiчава Лiза, у сукенцы, якая была раней светлая, а цяпер стала чорная ад зямлi. Асеннiя мухi раiлiся над ёю, калi прыпякала сонца, а яна ўсё ляжала i ляжала бадай што ў бяздум'i. Бяздум'е было яе ратункам, i iшло яно ад вялiкай слабасцi яе цела, боль i ныццё ў якiм сталi ўжо яе звычайнасцю. Калi прыносiлi баланду i ўсе кiдалiся да яе з бляшанкамi ад кансерваў, яна нават не паднiмала галавы i не бачыла таго страшнага малюнка, калi чалавек, загнаны ў няволю, у загарадзь i ў натоўп сабе падобных няшчасных, ад якiх адабрана права, самае першапачатковае, патрэбнае нават i некаторым жывёлiнам - дзеля сваiх прыродных патрэб пабыць часам у адзiноце, - яна не наглядала, як чалавек тут ператвараўся ў жывёлiну, а натоўп у чараду. Каля вядра з баландой людзi збiвалi адзiн аднаго з ног, ратуючыся ад галоднай смерцi i хваробы. Тыя ж, што былi цвярдзейшыя воляй, угаворвалi гэтых i словам i крыкам наладзiць сталасць. I пры баландзе i пры бочцы з вадой заўсёды стаяў шум сотняў галасоў. Спакайнейшыя i вытрыманейшыя аставалiся дзе- небудзь убаку, але затое мала калi i баланду i ваду бралi ў рот. Сярод iх нараджалiся думкi i планы аб уцёках, аб змаганнi з нямецкай салдатнёй, аб арганiзацыi ўсiх дзеля паўстання i масавым уцёку. Да гэтых належала адна высокая жанчына, да жудасцi хударлявая з постацi i з твару. Яна была не маладая i не тое каб старая. Так ёй магло быць год мала-менш як пяцьдзесят. Рысы твару строгiя i, можа, нават халодныя. Позiрк спакойны, мала рухавы, ён як бы быў выяўленнем чалавечай упэўненасцi, што нiчога новага на гэтым старым свеце не ўбачыш. Спачатку i яна кiдалася ў натоўп па баланду i ваду, але пасля ўбачыла, што лепш быць галодным, чым з памятымi касцьмi. Тады яна пачала ўгаворваць многiх устанавiць чаргу на баланду i ваду. Пачынанне яе перадалося да iншых, i, калi чарга пачала ўстанаўляцца, яна раптам адчула сябе так, што як бы ўжо зачапiлася за нейкую справу цi мэту, i гэта вывела яе душу з стану бязвер'я i безнадзейнасцi i дало ёй сiлы лягчэй цярпець сваё iснаванне.
Так прыйшоў момант, калi яна аднойчы, седзячы ў адзiноце на стаптанай траве i выбiраючы адтуль нейкiя, вядомыя ёй травiны, якiя яна ела, загаласiла: 'А добры мой, а лепшы за ўсiх мой, а чаму ж ты па мяне не прыходзiш? Хiба ж ты забыўся, як ты нудзеў па мне дваццаць год i як дзецi не ведалi, якi ты, а я зямлю арала i азiралася, а можа ты як-небудзь бачыш мяне? А цi памятаеш ты, як Тамашка наш упаў быў з дрэва i гаварыць не мог...' З таго часу яна пачала галасiць кожны дзень, перабiраючы ў сваiм галошаннi ўсё сваё жыццё ад дзён свае маладосцi, ад той вайны з немцамi да гэтай, i такiм парадкам праз яе галошанне ўсе дазналiся, як яна жыла i што было ў яе душы. Што гэта было за жыццё! Выкiданне з хаты, марнаванне маладосцi, смутак у сталасцi, вечнае выгнанне ў жыццi на родным месцы. Гэта была жонка Сымона Ракуцькi. Вельмi можа быць, што яе галошанне павяло многiх на расказ аб самiм сабе. Адкуль толькi тут не было людзей! Але ў гэтыя днi для Лiзы не iснавала асоб i твараў: усiх i ўсё яна з свайго належанага пры слупе месца бачыла, як праз туман. Блiзкiя галасы i далёкiя гукi да яе даходзiлi аднолькава, як праз сцяну з адзежы i ваты. Бяздум'е ратавала яе ад смутку. Але, нарэшце, прыйшоў смутак, з'явiўся ўладны i бязлiтасны, як i заўсёды ў чалавека, ён быў страшнейшы i цяжэйшы за боль цела, парванага жалезам. Пачаўся ён ад рання яснага дня. Можа яна пачала перасiльваць хваробу, бо магла падняць галаву, калi ў загарадзi пачуўся злiтны ў адзiн гул гоман. Гэта чалавек пад тысячу людзей выстройвалiся перад выхадам з загарадзi. Iх забiралi на тую невядомую работу. Калi гэты вялiкi натоўп рушыў з месца i пачаў скрывацца ў полi, нават праз яго маўчанне чуўся жах няволi. У гэты момант да Лiзы падышла Ракуцькава жонка.
