- Але ж, але ж... Мяне нельга страляць... Я член партыi!

Такiя словы ля ямы памкамэнданта Косьцiкаву даводзiлася чуць нярэдка, асаблiва калi прыводзiлi групу партыйцаў, i ў Косьцiкава ў адказ быў нарыхтаваны выпрабаваны аргумэнт, якi заўжды дзейнiчаў безадмоўна.

- Калi ты член партыi, - закрычаў Косьцiкаў, - дык якога ж ты хрэна аказваеш супрацiўленьне органам?!

- Я, я не аказваю...

- Ну дык марш! Марш да ямы! Цi памагчы?

Хiстаючыся, бы п'яны, Шастак пабрыў да ямы. Але на разварушаным пагорку зноў прыпынiўся.

- Няправiльна вы...

- Усё правiльна! - сказаў памкамэнданта i стрэлiў яму ў патылiцу. Кастлявае цела Шастака спотырча павалiлася ў яму - да тых, што туды звалiлiся раней.

Калi Косьцiкаў вярнуўся да машыны, там ужо стаяў, вылезшы зь яе, Сурвiла. Ягоны азызлы твар стаў зусiм бурачнага колеру - ад стомы цi нутраных пакутаў.

- Што, i мяне туды? - запытаўся ён, маларухавым позiркам утаропiўшыся ў пясчаны пагорак.

- А куды ж? Асобнай ямы ў мяне няма.

- Выкапай.

- Яшчэ чаго не хапала!

- Давай, я сам.

- Капай! - падумаўшы, пагадзiўся Косьцiкаў. - Усё роўна спазьнiлiся. Шафёр, нясi рыдлёўку!

Малады шафёр зь пярэдняй машыны прынес рыдлёўку, Сурвiла аберуч памацаў тронак, агледзеўся навакол.

- Дзе? Тут?

- Хоць бы i тут. Давай. Толькi жыва! - сказаў Косьцiкаў, не хаваючы, аднак, пiсталета.

Сурвiла пачаў капаць - iмпэтна, нэрвова, кiдаючы ў бакi поўныя рыдлёўкi жвiру. Мабыць, усё ж хвалюючыся, ён мала дбаў пра акуратнасьць i, замест простакутнiка магiлы, распачаў бадай круглую яму. У сасоньнiку было не сьцюдзёна, начная iмжа ранкам спынiлася. Сурвiла хутка ўгрэўся, азызлы твар спатнеў i зрабiўся яшчэ больш чырвоны. На хвiлiну прыпынiўшыся, ён зьдзёр з плячэй рудую, абшкрэбаную скуранку, шпурнуў яе пад ногi Косьцiкаву.

- На, вазьмi. Нашто прападаць...

Запэцканым у гразi хромавым ботам той гадлiва адкiнуў скуранку з-пад ног. Сурвiла ня стаў упрошваць - ня хоча, ня трэба. Яму таксама ўжо нiчога не было патрэбна. Апроч вось гэтай асобнай магiлы. Тут яму будзе спакайней, чым у агульнай, упокат з ворагамi народа. I ўсё ж яго расьпiрала крыўда, змоўчаць якую ён ня меў сiлы.

- За што? Чэснага работнiка органаў! Што я парушыў? Бязьвiннага ворага забiў? Ды iх тысячамi забiваць трэба! Я стараўся! Чатыры гады прэмiявалi. За ўдарную работу, да гадавiны Акцябра. I ўсё дарма. Пашкадавалi ворагаў, шпiёнаў, нацдэмаў! I гэта правiльна? Не! Гэта i ў органы прабралiся ворагi, во гэта што! Яны сярод нас!

- Годзе! - з надрывам загадаў Косьцiкаў. - Лепш памаўчы!

- Я маўчаў! Усё лета маўчаў. Як i ты! Як i сотнi чэкiстаў. I во мне за гэта...

- Маўчы i капай! - усё больш злуючыся, крыкнуў Косьцiкаў.

- Не, ужо скажу. Во i ты... Думаеш, уцалееш? Службай адкупiсься? Не! Прыйдзе i твая чарга...

- Маўчаць!

- Не, ужо скажу! Мы павукi ў банцы! Дазнаецца Сталiн...

Мабыць, гэта было занадта. Непадалёк зь вiнтоўкамi напагатове стаялi байцы аховы, поўны трывожнай увагi, чакаў ля машыны маўклiвы шафёр. Усе са зьдзiўленьнем утаропiлiся ў знаёмага чэкiста, якi капаў сабе магiлу i гаварыў штось дзiўнаватае. Урэшце Косьцiкаў прыўзьняў пiсталет, не цаляючы, два разы стрэлiў. Выпусьцiўшы рыдлёўку, Сурвiла падламiўся ў каленях i бокам асеў на раскапаны дол.

- Дабi ж... - выцiснуў зь сябе ледзь чутна. Косьцiкаў ступiў на крок блiжэй i стрэлiў у галаву. На траву i пясок пырснула шэрымi крупiнкамi мазгоў.

- Вазьмiце, i туды, да астатнiх, - загадаў ён байцам.

Закiнуўшы за сьпiны даўгiя вiнтоўкi, тыя ўзялi былога чэкiста за рукi, пацягнулi да ямы. Косьцiкаў пайшоў у бок да машыны.

Гэтая праклятая ноч дашчэнту выматала ягоныя сiлы. Прыкметна пачала здраджваць вытрымка, як ён нi стараўся паводзiць сябе стрымана. Здаецца, нескладаная работа, але штодня адно й тое ж. Вязуць i вязуць, нiбы баранаў, калi таму будзе канец? Вунь колькi накапана ямаў за вясну i лета. I колькi будзе накапана новых.

Косьцiкаў акiнуў позiркам прагалiну мiж сасонак на схiле - мабыць, за восень заселяць i яе. I проста дзе-небудзь тут апынецца й ягоная яма...

У гэтым жыцьцi ўсё вельмi проста.

НА ЧОРНЫХ ЛЯДАХ

Называецца - даваявалiся!..

Тое, што яны даваявалiся дарэшты, да астатняй магчымасьцi, камандзiр зразумеў не цяпер i ня ўчора, як iх прыцiснулi да ракi i секлi ў кустоўi з кулямётаў, а яны толькi агрызалiся рэдкiмi вiнтовачнымi стрэламi. I нават ня тыдзень таму, як змардаваныя, галодныя, невялiчкаю групай, рэштаю батальёна тулялiся па лесе, ня ведаючы, куды паткнуцца, дзе раздабыць правiянту, табакi, пару начных гадзiн адпачыць у спакоi. Iхную трагiчную нявыкрутку камандзiр выразна адчуў ужо на пачатку вясны, як стала зразумела, што гэты раён абкладзены з усiх бакоў - ва ўсiх блiзкiх i далёкiх вёсках, на хутарах i фальварках поўна чырвонаармейцаў, якiя бралiся за iх нясьпешна, абачлiва, грунтоўна. Тыдзень таму iх выкурылi з наседжанага хваёвага грудка ля балота, не далi перайсьцi рэчку ў суседнi раён, яны ледзьве адарвалiся ад цэлага палка чырвоных. Увесь дзень учора бахала-трахацела на тым баку лесу, сьпярша гучна тахкалi стрэлы, гайдалi лясное рэха кулямётныя чэргi, а пасьля, пад вечар, усё неяк неўпрыцям сьцiхла. Мяркуючы па ўсiм, прыйшлi кранты i на групу Ўлашчыка, якая спрабавала атабарыцца ў тым баку лесу. Значыцца, i там не было паратунку, як не было яго тут, каля Морачы, як не было ў гэтых лясах, у акрузе - па ўсёй Беларусi. Яшчэ ўзiмку, седзячы ў засьнежаных лесавых нетрах, яны спадзявалiся ператрываць халады, дачакацца вясны, калi, можа, яшчэ iм пашчасьцiць. Ды не пашчасьцiла. Па цяплу, па зялёнай траве i тым стала лацьвей, i тыя актывiзавалiся, згрупавалiся, абкружылi i пачалi паляваньне па ўсiх правiлах палявой навукi - бы на ваўкоў. Во тады й стала зразумела, што iхныя днi палiчаныя, ня сёньня, дык заўтра яны ўсе палягуць.

Ад самае ранiцы яны аслабела валаклiся па лесе, кожны стараўся ня дужа адстаць ад пярэдняга, а ўсе разам - ад камандзiра, якi то хiстка сiгаў наперадзе, то спыняўся сярод хваiн, слухаў, азiраўся. Азiраючыся, ён паварочваўся ўсiм целам, бо ня мог паварушыць галавой на збалелай, абвязанай брудным ручнiком шыi. Параненая яшчэ на пачатку зiмы шыя не гаiлася, гнiла, рудая жыжа цякла зь яе па грудзях, на жывот, павязка заўжды была мокрая. Навокал пакуль што было цiха i глуха ў гэтым глухiм кутку лесу, толькi хваёвы шум слаўся ўгары, мерна гайдалiся хвойныя вершалiны; часам цiха патрэсквала сухое гольле пад нагамi тых, хто ззаду аслабела дабрыдаў да пярэднiх. Тады, па чарзе спыняючыся ля камандзiра, усе слухалi, азiралiся, бы штось выглядваючы па баках. Яны не размаўлялi цяпер, ды й даўно ўжо не размаўлялi памiж сабой, бо ўсё было перагаворана, вядома; спрачацца не было пра што. Есьцi таксама ў iх не было нiчога, не было чаго закурыць. З боезапасу засталося ўсяго па два-тры патроны на вiнтоўку ды шэсьць патронаў у барабане камандзiравага нагана. Гэта i ўсё. Адбiвацца ў iх не было чым.

Але добра яшчэ, калi ўсiх пераб'юць. А калi каго возьмуць параненым, непрытомным, павязуць у горад ды пачнуць вызнаваць, чый, каму якая радня, хто бацькi, жанкi, дзецi? Тады што? Не, яны даўно ўжо ведалi, што пагiбель - не найгоршае з усяго, што нарыхтаваў iм iхны паўстанцкi лёс. Горш, калi яны, гiнучы, пацягнуць на пакуты iншых, тых, дзеля каго, па сутнасьцi, распачалi ўсё тое. Нават забiтымi яны ня знойдуць паратунку ад бальшавiкоў. Як той Аксяневiч з Курбыкам, што асталiся ля ракi. Забiтых iх павезьлi ў горад - на апазнаньне. Тры днi iхныя целы ляжалi на фурманцы ля штаба, куды па чарзе ганялi гараджанаў, вяскоўцаў, i нехта iх апазнаў. Апазнаў на гора бацькам i родзiчам, якiм той жа начы павязалi за сьпiнаю рукi й павезьлi. Куды - хто ведае. Таму яны наважылiся. Доўга не абмяркоўвалi, камандзiр сказаў, i ўсе пагадзiлiся, выйсьця ў iх не было. Зброю - вiнтоўкi i наган - пакiнуць з сабой, а паперы, якiя дакумэнты ранiцай сабралi да купы i спалiлi ў ядлоўцы. I засталiся без iмёнаў i прозьвiшчаў, бяз роду-племя - восем абадраных, згаладнелых, аброслых бародамi валацуг, што вырашылi сёньня канчаць...