Многа прайшоў ты, нябожа!»Сеў і мацуецца, каб не заснуць, —Ведаў, што стацца тут можа…Звіўся клубочкам і ціха сядзіць;Лёгкасць на сэрцы такая…Толькі мяцеліца вые, шуміць,Песні яму напявае:«Спі, мой Сцяпанка, дзіцятка маё,Я тут тваёю ўжо паняй!Гэткай пасцелі не меў за жыццё,Ў гэткай — і конь твой, і сані.Сына спяшыш ты, сляпы, ратаваць?Ну, і нашто ж гэтак рвацца?!Лёгка ж табе было век гараваць,З мачыхай-доляй змагацца?Я ашчасліўлю, мой братка, цябе,Ўбачыўшы быццам у небе;Гора, бяда не падойдзе к табе,Думаць не трэба аб хлебе.Спі! Знаю, крыўды не раз зазнаў ты,Братам не быў між братамі.Я пашкадую цябе, сіраты,Буду галубіць снягамі…Меў жа прыпынак ты зносны калі,Гонячы быт свой цыганскі?Я з гулкай песняй: «Ай, люлі-люлі!»Спраўлю начлег табе панскі,Скончу я песеньку, байку сваю,Зоры пачнуць усміхацца,Будуць глядзець на спакойнасць тваю,Будуць табой уцяшацца!..»Гэтак над сонным завея пяе,Гэтак яго калыхала;I, што ж вы скажаце, людзі мае? —Сцёпку навекі прыспала.. . . . . . . . .Збегла па гэтым дзён нешта са тры,Тры дні — а шмат даказалі:Ў Сцёпкавай хаце удвух сталярыДзве дамавіны збівалі.З іх адну збілі для костак старых,Сына ў другую злажылі —I пахавалі па-божаму іх,Родных, навекі ў магіле.Сходзіўся ўдоўку пацешыць народ,Братнім слаўцом адзываўся:«Маеш адзін хоць расход і заход,Крыжам адным абышлася!»
